czynniki abiotyczne
Encyklopedia PWN
zdolność organizmów do życia w określonym zakresie (amplitudy ekologicznej, Shelforda prawo tolerancji) natężenia czynników środowiskowych (biotycznych i abiotycznych);
wąski zakres abiotycznych (wilgotność, temperatura, zasolenie, promieniowanie słoneczne i in.) i biotycznych warunków środowiskowych, w których dana populacja odznacza się najmniejszą śmiertelnością i najwyższą rozrodczością;
humifikacja
biol. proces dekompozycji materii org. prowadzący do tworzenia humusu (próchnica);
[łac. humus ‘gleba’, facio ‘czynię’],
hydrobiologia
nauka o życiu organizmów wodnych i zasiedlanych przez nie wodach;
[gr.],
zdolność roślin do zachowania integralności struktur i podtrzymania przebiegu procesów życiowych w niekorzystnych (stresowych) warunkach środowiska;
ekol. prawo sformułowane 1913 przez V.E. Shelforda, głoszące, że występowanie organizmu w środowisku zależy od całego zestawu czynników abiotycznych, których wartości muszą się mieścić w określonych granicach.
